วิมานหนาม เป็นหนังไทยที่เข้าไปดูพร้อมความคาดหวังได้เลย สนุก ตัวหนังเต็มมีอะไรเหนือกว่าที่เห็นในเทรลเลอร์มาก นี่เป็นหนังไทยที่ไม่ใช่แค่ถ่ายภาพสวย แต่ยังบทดี มีความเรียล พาคนดูดำดิ่งไปกับการกระเทาะเปลือกหนา ๆ จนไปถึงเนื้อในแก่นแท้ของความเป็นมนุษย์ และถือว่าเนื้อหาสดใหม่สำหรับวงการบันเทิงไทยจริง ๆ
หนังเล่าเรื่องของ คู่รักหนุ่ม เสก (เต้ย พงศกร) กับ ทองคำ (เจฟ ซาเตอร์) ที่ช่วยกันปลูกบ้านและทำสวนทุเรียนด้วยกัน จนสามารถไถ่ถอนที่ดินติดจำนองของเสกมาได้ แต่แล้วไม่นาน เสกก็เสียชีวิตจากอุบัติเหตุ ทำให้บ้านและสวนตกเป็นของแม่ของเสก (สีดา พัวพิมล) โดยตามกฎหมาย จากนั้นแม่ก็พาโหม๋ (อิงฟ้า วราหะ) ลูกเลี้ยง กับ จิ่งนะ (เก่ง หฤษฎ์) น้องชายของโหม๋ เข้ามาอยู่ด้วยกันที่บ้านและสวนนี้
บอส กูโน ไม่ใช่มีแค่ความสามารถในการกำกับ-เขียนบท แต่ยังมีความกล้าหาญในการนำเสนอจุดอ่อนหรือความไม่เท่าเทียมของข้อกฎหมายไทย เกี่ยวกับคู่รัก LGBQ+ ทั้งเรื่องกรรมสิทธิที่ดิน มรดก และสิทธิในการเซ็นอนุมัติเอกสารทางการแพทย์ต่าง ๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่ควรถูกเน้นย้ำในสังคมบ้านเรามานานแล้ว จนไปถึง ความเชื่อและความเคยชินของคนเฒ่าคนแก่หรือคนกลุ่มน้อย ที่มีข้อจำกัดในการเข้าถึงการศึกษาและความรู้ด้านกฎหมายบ้านเมือง เช่น “ก็กฎหมายเขาว่ามาอย่างนี้ เราจะไปทำให้มันยุ่งยากทำไม” หรือ “ชาติก่อนคงไปทำใครเขามา ชาตินี้เลยต้องมาเป็นเกย์แบบนี้ไง” ในขณะเดียวกัน ก็พาเราไปดำดิ่งกับตัวละคร และการค้นหาความหมายของคำว่า “บ้าน” หรือ “วิมาน” ไปพร้อม ๆ กับพวกเขา
เราชอบสไตล์การเล่าเรื่องที่เปิดฉากการสูญเสียได้อย่างบีบหัวใจ จากนั้นก็ค่อย ๆ นำเสนอ conflicts ของแม่ผัว-ลูกเขย (หรือสะใภ้) อย่างไต่ระดับ แรก ๆ หนังจะยังมีความประนีประนอม ถึงแม้ทองคำจะรู้สึกถึงความถูกคุกคามพื้นที่ส่วนตัว แต่ก็ยังพยายามอาศัยอยู่ร่วมใต้ชายคาเดียวกัน จนค่อย ๆ กลายเป็นความเชือดเฉือน แข่งความอดทน หรือแผนพยายามเขี่ยอีกฝ่ายออกจากบ้าน แล้วช่วงหนึ่ง หนังก็จะมีความ “หลานม่า” หน่อย ๆ ก็คือ แข่งกันทำดีเอาใจแม่ด้วยหวังจะเป็นผู้สืบสันดานหมายเลขหนึ่ง จนค่อย ๆ ไปพีคในช่วงบทสรุปองก์สุดท้าย ที่ต้องย้ำอีกครั้งว่า บอส กูโน กล้าหาญมากที่กล้าทำอะไรแบบนี้ เช่น ใครอยากดูคนใช้หนามทุเรียนฟาดกัน เราก็จะได้ดูในเรื่องนี้แบบสาแก่ใจ
ไดอะล็อกมีความเรียล การกระทำของตัวละครตั้งอยู่บนพื้นฐานความเป็นจริงตามพื้นเพ ตัวละครทุกตัวมีมิติ มีความเทา ๆ มีเหตุมีผลของตัวเอง ซึ่งก็จะมีทั้งจุดที่ทำให้เราเกลียด สงสาร ตกหลุมรัก อยากถีบและอยากเอาใจช่วยไปพร้อม ๆ กัน เพียงแต่หนังจะเทน้ำหนักให้เราเอาใจช่วยทองคำ (เจฟ) มากกว่าบทผู้หญิงอย่างโหม๋ (อิงฟ้า) แต่โดยรวมถือเป็นหนังไทยที่ใส่ใจรายละเอียดและตั้งใจเขียนบทมาอย่างดีมาก และนักแสดงนำทุกคน (ย้ำว่า ทุกคน) ก็เล่นถึงมาก จนไม่อยากเชื่อว่า นี่เป็นการแสดงหนังเรื่องแรกของบางคน
