รีวิว Breathe: ผมไม่ได้อยากแค่หายใจ แต่ผมอยากใช้ชีวิต

‘I don’t want to just survive. I want to truly live.’

ตั้งแต่ดูเทรลเลอร์ เรารู้สึกว่า Breathe มีความคล้าย The Theory of Everything ที่ส่งให้ Eddie Redmayne ชนะรางวัลออสการ์จากการรับบทบาทเป็น Stephen Hawking

ทั้งสองเรื่องสร้างจากเรื่องจริง Stephen Hawking เป็นนักฟิสิกส์ที่ป่วยเป็นโรคที่ทำให้เซลล์ประสาทและกล้ามเนื้อของเขาเสื่อมลีบใช้การไม่ได้ ตั้งแต่วัย 21 ปี (ปี 1963) จนถึงปัจจุบัน ส่วน Robin Cavendish ก็เป็นอัมพาต ตั้งแต่อายุ 28 ปี (ปี 1958) และเพิ่งเสียชีวิตเมื่อปี 1994 โดยลูกชายของเขา Jonathan Cavendish (โปรดิวเซอร์ Bridget Jones’s Diary, Elizabeth: The Golden Age ฯลฯ) เป็นโปรดิวเซอร์หนังเรื่อง Breathe นี้เอง

ทั้ง Stephen Hawking และ Robin Cavendish มีภรรยาที่น่ารักและลูกเป็นกำลังใจที่ดูแลอยู่เคียงข้างเหมือนกัน ต่างกันที่ว่า Robin Cavendish ไม่ได้เป็นอัจฉริยะ เขาเป็นคนแข็งแรง สนุกสนาน เล่นกีฬาเก่ง และใช้ชีวิตอย่างผจญภัย พอป่วยเขามีชีวิตอยู่ได้ด้วยเครื่องช่วยหายใจ และครอบครัว รวมถึงเพื่อน ๆ ของเขาอย่างแท้จริง

ช่วงแรกของ Breathe ดำเนินเรื่องอย่างรวดเร็ว ตั้งแต่ Robin Cavendish (Andrew Garfield จาก The Amazing Spider-Man และ Hacksaw Ridge) กับ Diana (Claire Foy จากซีรีส์ The Crown) พบรักกันเมื่อปี 1957 จนถึง Diana ตั้งครรภ์ และ Robin ล้มป่วย เป็นอัมพาตตั้งแต่ช่วงคอลงไป ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจตลอด 24 ช.ม.

Robin ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดที่สุดที่ตัวเองต้องหายใจผ่านเครื่องช่วยหายใจ แต่เขาเจ็บปวดที่สุดที่ไม่สามารถพาตัวเองและลูกเมียออกไปใช้ชีวิตได้อย่างที่ควรจะเป็น ทุกคนต้องอยู่บ้านกับเขา ลูกชายตัวน้อยอยากไปเที่ยวแอฟริกา (ซึ่งเป็นที่ที่ Diana ให้กำเนิด Jonathan) ก็ไปไม่ได้ เขาอยากออกไปใช้ชีวิตกับครอบครัวของเขา

และนั่นคือจุดเปลี่ยนของเขา… และเป็นจุดเปลี่ยนของโลก เพราะก่อนหน้านั้น โลกยังไม่มีรถเข็นสำหรับคนป่วย-คนพิการ (แต่มีรถเข็นเด็กนะ) ทำให้ผู้ป่วยต้องนอนติดแหง็กอยู่กับเตียงทั้งวันทั้งคืน Robin Cavendish ให้ Teddy Hall (Hugh Bonneville จาก Downton Abbey) เพื่อนของเขา ซึ่งเป็นอาจารย์มหาลัย ประดิษฐ์คิดค้นวีลแชร์ติดเครื่องช่วยหายใจให้ ทำให้เขาสามารถออกไปใช้ชีวิตข้างนอกบ้านได้… ทำให้คนพิการอีกหลายหมื่นหลายแสนคนทั่วโลกได้มีโอกาสออกจากเตียงและมาเห็นโลกอันสดใสอีกครั้ง

ตัวละครอีกตัวหนึ่งที่ช่วยสร้างสีสันให้กับตัวหนังและชีวิตของ Robin Cavendish ที่ไม่พูดถึงไม่ได้เลยคือ พี่ชายฝาแฝดของ Diana (รับบทโดย Tom Hollander จาก Pirates of the Caribbean) ถึงแม้เทคนิคคอมพิวเตอร์อาจจะไม่ได้เนียนกริบเหมือน What Happened to Monday แต่ Tom Hollander ก็สามารถทำให้สิ่งนั้นไม่เป็นปัญหาของหนังเลยแม้แต่น้อย

การเล่าเรื่องและฝีมือการกำกับของผู้กำกับมือใหม่อย่าง Andy Serkis (ซีซาร์จาก War for the Planet of the Apes และกอลลัมจาก The Lord of the Rings) อาจจะไม่ได้เพอร์เฟ็กต์ แต่ก็ถือว่าสอบผ่านในระดับหนึ่ง

นอกจากการแสดงอัน convincing ของ Andrew Garfield และ Claire Foy แล้ว สิ่งที่อุ้มชูหนังให้งดงามขึ้นด้วยคืองานภาพ ซึ่งถ่ายโดย Robert Richardson (cinematographer เจ้าของรางวัลออสการ์สามสมัยจาก Hugo, The Aviator, และ JFK)

โดยรวมโทนของเรื่อง Breathe ค่อนข้างฟีลกู้ด (ตลก น่ารัก มากกว่าจะเศร้าอย่างที่คิดตอนแรก) เราจะไม่ค่อยเห็นพระเอกหรือตัวละครรอบข้างเขาอมทุกข์ตลอดเวลา 2 ชั่วโมงของหนัง มันเหมือนอาการป่วยหรือการขยับไม่ได้นั้นหาใช่อุปสรรคในการใช้ชีวิตของผู้ป่วยและคนใกล้ตัวของผู้ป่วยไม่ Diana คือเหตุผลที่ช่วยให้ Robin ตัดสินใจเลือกที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ เพื่อใช้ชีวิตที่ไม่ใช่นอนหายใจพะงาบ ๆ บนเตียงในโรงพยาบาล และเฝ้าดูลูกชายเติบโตจากที่บ้าน อีกทั้งออกไปเที่ยวนอกบ้าน จนถึงบินไปเที่ยวต่างประเทศเป็นครั้งคราว

ทังนี้ เราไม่ขอเรียกว่านี่คือหนังที่โลกสวย เพราะเดี๋ยวนี้คำว่าโลกสวยดูเหมือนจะเป็นคำด่าหรือมีความหมายเชิงลบมากกว่าเชิงบวก แต่เราจะขอเรียกว่าเป็นหนังที่มองโลกในแง่ดี คือดูแล้วมันทำให้เราเห็นคุณค่าของการมีชีวิตอยู่ อย่าง Robin Cavendish ที่ครั้งหนึ่งคิดว่าชีวิตตัวเองไม่มีค่าแล้วและเป็นภาระของคนรัก เขาได้ค้นพบว่าร่างที่ยังหายใจได้อยู่ของเขายังมีคุณค่าและมีความหมายต่อครอบครัว ต่อเพื่อน และต่อสังคม

ตั้งแต่เข้าชิงออสการ์จากบท ท.ทหารอดทนใน Hacksaw Ridge และที่เป็นมิชชันนารีใน Silence เรื่องล่าสุด จนมาถึงการรับบทบาทเป็น Robin Cavendish ณ จุด ๆ นี้ การแสดงของ Andrew Garfield ก็คงเริ่มไร้ข้อกังขา  ซึ่งเรื่องนี้เขาก็ทำได้ดีไม่มีที่ติ

หลายคนอาจเอาเขาไปเปรียบเทียบกับ Eddie Redmayne ใน The Theory of Everything แต่เราคิดว่ามันมีความยากแตกต่างกัน เพราะ ใน The Theory of Everything นั้น Eddie Redmayne ต้องทำร่างกายให้หงิกงอและติดขัดทางการสื่อสาร ส่วน Andrew Garfield ในเรื่องนี้ เขาก็เล่นอะไรไม่ได้เยอะ ร่างกายต้องขยับไม่ได้เลย นอนและนั่งอย่างเดียว สิ่งเดียวที่เขาจะถ่ายทอดความคิดความรู้สึกของตัวละครให้คนดูได้ก็มีแต่ผ่านทางสายตา หรืออวัยวะอันน้อยนิดที่อยู่บนศีรษะและใบหน้า

สุดท้ายนี้ เราจะไม่บอกว่า Breathe คือหนังที่ดีมากมายหรือคู่ควรแก่ออสการ์ แต่เราจะบอกว่าถ้าคุณกำลังมองหาหนังที่ดูแล้วแฮปปี้ (ทั้งที่หน้าหนังจะดูเหมือนเศร้า) ดูแล้วอาจยิ้มทั้งน้ำตา แต่ทว่าทำให้คุณเห็นความหมายในการมีชีวิตอยู่และอยากใช้ชีวิตของตัวเองให้เกิดคุณค่าต่อคนอื่นมากขึ้น รวมถึงคนที่ชื่นชอบผลงานของ Andrew Garfield และ Claire Foy เราคิดว่าคุณควรดูหนังเรื่องนี้

เข้าฉาย 19 ต.ค. 2017 ในโรงภาพยนตร์

คะแนนตามความชอบส่วนตัว 7/10