เรื่องย่อ
“The Eyes Diary : คนเห็นผี” เป็นหนังสยองขวัญเรื่องล่าสุดของผู้กำกับฯ ชื่อดัง “มะเดี่ยว-ชูเกียรติ” ภายใต้คอนเซ็ปต์ “บางคนพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้เห็นแต่กลับไม่ได้เห็น ในขณะที่บางคนต้องทนเห็นในสิ่งที่ไม่อยากจะเห็น”
จุดเริ่มต้นของความอยากเห็นเกิดหลังการจากไปของ “ปลา” (โฟกัส จีระกุล) ทำให้ “น็อต” (ปั้นจั่น-ปรมะ) จมอยู่กับความทุกข์และพยายามทำทุกวิถีทางให้ได้เห็นแฟนสาวอีกครั้ง โดยเริ่มจากเก็บของของคนตายมาไว้ในบ้าน หวังว่าตัวเองจะได้เห็นคนตายและได้เจอปลา
แน่นอนว่าเพื่อนๆ ของเขาต่างพยายามเตือนและกล่อมว่าผีไม่มีอยู่จริง มีแต่ “มดตะ” (เมโกะ-ชนนิกานต์) เท่านั้นที่เข้าใจความรู้สึกของน็อต และร่วมกระบวนการคนอยากเห็นผีด้วยอีกคน “จอห์น” (แจ๊ค-กิตติศักดิ์) ซึ่งเป็นคนมีเซนส์ พยายามห้ามปรามเพื่อนๆ ว่าการเห็นผีไม่ใช่เรื่องสนุกหรอก แต่ก็ไม่มีใครเชื่อฟัง
จุดแข็ง
ถ้าถามถึงเหตุผลที่ควรไปดู “The Eyes Diary : คนเห็นผี” เหตุผลแรกก็คงเป็นความ Cult ของมัน เป็นหนังผีที่น่ากลัวระดับนึงเลยทีเดียว เพราะซาวด์เอฟเฟ็กต์ตุ้งแช่ได้ใจมาก และยังมีหลายฉากที่ทำให้นึกถึงหนังผีดังๆ หลายเรื่อง เช่น Annabelle, The Walking Dead, ชัตเตอร์ กดติดวิญญาณ ฯลฯ ซึ่งคิดว่าน่าจะถูกใจคอหนังสยองขวัญไม่มากก็น้อย
ในขณะเดียวกัน “The Eyes Diary : คนเห็นผี” ก็เป็นหนังผีที่คนกลัวผีก็ดูได้ดูดี เพราะมีบทตลกโปกฮามาตัดความน่ากลัวอยู่ตลอดเรื่อง (แล้วฉากตลกมันก็ตลกจริงๆ นะ) ประกอบกับผีทุกตัวในเรื่องนี้ไม่ใช่ผีที่มากับ “ความแค้นอาฆาต” แต่เป็นผีที่ “มีบ่วง” โดยเฉพาะนางเอกที่ติดอยู่กับบ่วงของความรัก
สิ่งที่ชอบมากๆ ในเรื่องนี้ก็คงเป็น “ผีสารพัดผี” ที่สภาพศพมาเต็ม มีหลากรูปแบบสภาพการตายและความเละสมจริงจนต้องยกนิ้วให้ แต่ละตัวก็ทั้งน่ากลัวสุดและตลกสุดในคราเดียวกัน ถือว่าทำผีออกมาได้ดี ตั้งแต่ผีตัวแรกเลย ฝังใจมาก โผล่มาทีนึกว่าซอมบี้จากซีรีส์ The Walking Dead มาเอง เว้นก็แต่ผีนางเอก (โฟกัส) นี่แหละ ที่ดูสวยไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่ ตายมาหลายเดือนแล้วยังไม่เละสักที
ที่น่าพอใจอีกอย่างคือนักแสดงเล่นได้ชวนดูทุกคน ยกเว้นก็แต่พระเอก (ปั้นจั่น) ที่รู้สึกเล่นใหญ่เกินจำเป็น และก็ดูแก่ไปหน่อยเมื่อเทียบกับนักแสดงคนอื่น
จุดอ่อน
นอกจากพระเอกที่เป็นจุดอ่อนแล้ว หลักๆ ที่ควรทำใจคือความสมเหตุสมผลของพล็อต โดยรวมบทค่อนข้างอ่อน หลวมๆ เละๆ และมี sub-plot เยอะไปหมด เช่น ฉากตุ๊กตาผีก็ดูไม่จำเป็นกับเนื้อเรื่อง (แต่ใส่มาก็บันเทิงดี) หรือฉากไปบ้านของมดตะนั่นก็ดูไม่จำเป็นและดูล้นๆ (ยังไม่เข้าใจว่าพระเอกจะตะคอกทำไมเยอะๆ ในเมื่อคุยกันอยู่สองคนในบ้าน) และอีกหลายจุดที่คงกล่าวไม่ได้ เพราะถ้ายกตัวอย่างมากกว่านี้ก็คงจะเป็นการสปอยล์ซะละ
จุดอ่อนอีกประการคือ ประเด็นดราม่า ต้องบอกว่าเราแอบผิดหวังนิดหน่อย เพราะปกติผลงานเก่าๆ ของพี่มะเดี่ยวจะขยี้จุดดราม่าได้พีคกว่านี้ แต่ใน “The Eyes Diary : คนเห็นผี” พยายามเล่นประเด็นบ่วงรัก ยังเล่นไม่สุด เราดูแล้วเรารู้สึกไม่อิน แต่นั่นอาจจะเป็นเพราะเราคาดหวังมากไปก็ได้ เพราะเห็นบางรีวิวก็ชมประเด็นดราม่าตรงนี้ว่าพี่มะเดี่ยวถ่ายทอดได้ดี
นอกจากภาพรวมของบท ไดอะล็อกบางประโยคก็เหมือนก๊อปคำคมเกร่อๆ มาพูดทื่อๆ ฟังแล้วไม่ได้ประทับใจเท่าไหร่ (ดีที่คำคมยังไม่ตกต่ำไปเลเวลหกสิงหา)
เอาเป็นว่า ถ้าไปดู ต้องไม่คาดหวังอะไรมากกับเรื่องพล็อตเรื่องและไดอะล็อก คือถ้าดูแบบไม่คิดอะไรมาก เราว่าหนังมันก็สนุกนะ บันเทิงดี
สรุป “พล็อตหลวมให้สอง ความสยองให้แปด”