Weapons ของ Zach Cregger ไม่ได้สำคัญที่ปลายทางว่า บทสรุปของหนังคืออะไร หรือคุณจะเดาตอนจบได้หรือไม่ แต่มันสำคัญมากกว่าว่า ระหว่างทาง คุณได้เห็นหรือเข้าใจอะไรบ้างจากเรื่องราวนี้
Weapons เล่าเหตุการณ์ลี้ลับของชุมชนเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง เมื่อเด็กนักเรียน 17 คนหายตัวไปพร้อมกันอย่างปริศนา ณ เวลา 02:17 น. ของคืนหนึ่ง ทำให้กลุ่มผู้ปกครองโยนความผิดไปที่ Justine (Julia Garner จาก The Fantastic Four: The First Step) คุณครูประจำชั้นของพวกเขา
แค่สารตั้งต้นนี้ ก็มีแก่นสารมากพอที่จะทำให้เราปักธงเชียร์หนังเรื่องนี้แล้ว เพราะมันสะท้อนให้เห็นว่า ไม่ว่าความจริงคืออะไร แต่ “การล่าแม่มด” (witch hunt) ยังคงฝังรากลึกอยู่ในสังคมมาทุกยุคสมัย เราจะเห็นความโกรธ ความกลัว และการตัดสินที่รุนแรง ซึ่งพร้อมประณามคนหนึ่งให้กลายเป็น “ผู้ร้าย” โดยไม่สนข้อเท็จจริงหรือการพิจารณาอย่างเป็นธรรม
หนังแบ่งเล่าเป็น. 6 พาร์ท ผ่าน 6 มุมมอง ตั้งแต่ คุณครู Justine ผู้ตกเป็นผู้ต้องสงสัยหลักของขบวนการล่าแม่มด, Archer (Josh Brolin จาก Avengers) หนึ่งในผู้ปกครองของเด็กที่หายไป, ครูใหญ่ Marcus (Benedict Wong จาก Dr.Strange), นายตำรวจท้องถิ่น Paul (Alden Ehrenreich จาก Solo: A Star Wars Story), กุ๊ยข้างถนน James (Austin Abrams จาก Euphoria), และ Alex (Cary Christopher) เด็กชายในคลาสผู้เหลือรอดเพียงหนึ่งเดียว
ถ้าคุณไม่หมกมุ่นอยู่กับการคาดเดาว่า เด็กทั้ง 17 หายไปไหน คุณจะเริ่มเห็นความหมายของคำว่า “Weapons” ที่เป็นชื่อเรื่องได้ชัดขึ้น ผ่านทั้ง 6 มุมมองนี้ ซึ่งแน่นอนว่า “อาวุธ” จริง ๆ ในหนัง หรือของชีวิตจริงก็ตาม ไม่ใช่ปืน มีด หากแต่เป็นความคิด คำพูด และการกระทำของเราเอง
เราจะเห็นว่า มนุษย์เราล้วนเป็นทั้งผู้ใช้และผู้ถูกใช้เป็นอาวุธ ที่พร้อมทำร้ายกันและกันอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะโดยตั้งใจหรือไม่ เช่น โรงเรียนที่มักถูกกล่าวโทษเสมอเวลามีปัญหาเกิดขึ้นกับเด็ก ๆ ทั้งที่พฤติกรรมของ “เด็กบูลลี่” คนหนึ่งในห้อง อาจเป็นเพียงภาพสะท้อนของพ่อแม่ที่ชอบใช้ความรุนแรง หรือตัวละครตำรวจที่ต้องอยู่ภายใต้แรงกดดันของเจ้านายซึ่งควบตำแหน่งเป็นพ่อของภรรยาด้วย จนเขาเหมือนถูก “ปืนจ่อหัว” อยู่รอบทิศทางทุกเวลา
ในระหว่างการดูหนัง เรายังได้รู้เท่าทันนิสัยที่ไม่ดีของตัวเองว่า เราแอบตัดสินการกระทำของตัวละครอยู่เรื่อย ๆ ทั้งที่แต่ละคนล้วนมีความจำเป็น ความกดดัน รวมไปถึงการรับมือกับความสูญเสียหรือวิกฤตที่แตกต่างกัน
สิ่งที่ผู้กำกับทำได้อย่างแม่นยำคือ จังหวะการเล่าเรื่อง งานภาพ ซาวนด์ และดีเทลเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ต้องเก็บเกี่ยวระหว่างทาง เช่น “ฝากระป๋องซุป” (มีใครสังเกตเห็นไหม?) ก็มีนัยที่ซ่อนอยู่
สุดท้าย Weapons อาจไม่ใช่หนังที่ทุกคนจะชอบในแง่ความบันเทิงตรงไปตรงมา แต่สำหรับคนที่ชอบงานเล่าหลายมุมมอง มีชั้นเชิง และค่อย ๆ เปิดเผยความจริงพร้อมสัญลักษณ์ให้ตีความ หนังเรื่องนี้ต้องติดอันดับหนังแห่งปีแน่นอน
