เกือบ 100% ของผู้หญิงที่เราเคยเจอล้วนเคยถูก sexual harassment หรือ sexual assualt ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง แต่ละครั้งก็มีแพทเทิร์นไม่ซ้ำ บ้างก็เป็นที่รโหฐาน บ้างก็เป็นที่สาธารณะ เช่น รถประจำทาง บ้างก็กลางคืนเปลี่ยว ๆ บ้างก็กลางวันแสก ๆ บ้างก็เป็นคนแปลกหน้า บ้างก็เป็นคนใกล้ตัวที่เราคุ้นหน้าค่าตาดีอยู่แล้ว เราไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่า วันนึงเราจะเจอคนร้ายหน้าตาแบบไหน เข้ามาที่ไหน เมื่อไหร่ อย่างไร
ความน่ากลัวของ “bad things” คือ เราไม่สามารถรู้ล่วงหน้าเลยว่า มันจะเกิดขึ้นที่ไหน เมื่อไหร่ กับใคร และโดยใคร และความน่ากลัวยิ่งกว่านั้นคือ ผู้ถูกกระทำต้องใช้ชีวิตต่อไปกับบาดแผลนั้น
Sorry, Baby หนังคุณภาพอีกเรื่องจากค่าย A24 ถ่ายทอดเรื่องราวของหญิงสาวที่ต้องรับมือกับ trauma หลังเจอเหตุการณ์ที่เลวร้าย ผลงานเดบิวต์ของ Eva Victor ที่ควบ 3 ตำแหน่ง ทั้งกำกับ เขียนบท และแสดงนำ ที่เธอตั้งใจเล่าไม่ให้ดราม่า แต่สอดแทรกตลกร้ายอย่างชาญฉลาด ที่ทำให้คนดูยิ้มหรือหัวเราะได้แทบทั้งเรื่อง
Eva Victor รับบทเป็น Agnes นักศึกษาป.โท เอกอังกฤษ ที่สวย ฉลาด และ “extraordinary” จนกระทั่งถูกทำร้าย แต่ life must go on
หนังไม่ได้โลกสวย หรือพยายามปลอบประโยนว่า “ทุกอย่างจะดีขึ้น” หรือ “คิดบวกเข้าไว้” แต่หนังสอนคำว่า “resilience” พาคนดูไปอยู่ในโลกความจริงที่ตัวละครต้องเผชิญ โลกที่มีทั้งสิ่งที่ดีและสิ่งที่ไม่ดี และเน้นย้ำว่า “ไม่ว่ายังไง ชีวิตนี้ เราทุกคนก็ต้องเจอ bad things”
เราคอนโทรลไม่ให้ bad things เกิดขึ้นไม่ได้ แต่เราคอนโทรลรีแอคชั่นหรือการรับมือกับมันของตัวเราเองได้— focus what we can control.
สิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้ว เราอาจไม่มีอำนาจที่จะไปแก้ไข แต่เรายังเลือกที่จะให้มันไม่มา define ชีวิตเราได้ เราอยากให้ชีวิตต่อจากนี้เป็นอย่างไร เราจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไรกับมัน เรายังมีอำนาจที่จะกำหนดเองได้
แน่นอนว่า มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ แผลในใจจะหายดี 100% มันยังคงอยู่ข้างในตัวเธออยู่อย่างนั้น แต่ Agnes พยายามกลับไปใช้ชีวิต พยายามอยู่กับมัน และโฟกัสกับคุณค่าในตัวเองกับสิ่งดี ๆ ที่เหลืออยู่ นั่นคือการเป็นเพื่อนที่ดี การใช้สติปัญญาอุทิศให้กับการสอน (ซึ่งเธอทำได้ดีมาก ๆ) และในขณะเดียวกัน หนังก็ตระหนักว่า คนเรามีการรับมือกับความเจ็บปวดแตกต่างกันและการฮีลก็มีหลายรูปแบบ บ้างก็ทำงาน บ้างก็เลี้ยงแมว หรือบ้างก็มีเซ็กส์ดี ๆ
อีกประเด็นรองในหนังที่เราสนใจคือ เรื่องภาษา (ซึ่งตัวละครเอกก็เรียนด้านภาษาด้วย) เพราะเวลาคนเราเจอปัญหาหรือเรื่องยากในชีวิต บ่อยครั้งมันยากที่จะเล่าหรือเลือกสรรคำมาอธิบาย เช่น sexual assualt vs. rape บ่อยครั้งภาษาก็มีข้อจำกัดในการพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมาจากคนละ different points of views
นอกจากนี้ เราชอบการออกแบบตัวละครที่อยู่รายล้อมตัวนางเอก ทำให้เราเห็นว่า คนรอบข้าง ไม่ว่าจะคนสนิท เพื่อนบ้าน หรือคนแปลกหน้า ล้วนมีอิทธิพลในการเปลี่ยนไวบ์ (vibration) และมีส่วนช่วยให้โลกน่าอยู่ขึ้นได้ เพียงแค่คำพูดไม่กี่คำหรือแม้แต่การคอยรับฟังอยู่ข้าง ๆ ซึ่งอาจดูเหมือนเป็น small actions แต่ก็สามารถสร้าง big impacts ได้ เพราะบางครั้ง แค่อยู่ตรงนั้นเพื่อกันและกัน ก็เพียงพอแล้ว ที่จะช่วยให้ก้าวข้ามผ่านช่วงเวลาอันโหดร้ายไปได้
เช่น ตัวละคร Lydie (Naomi Ackie) เพื่อนสนิทของนางเอกเป็นเพื่อนที่ทุกคนควรมีในชีวิต และทุกคนก็ควรเป็น Lydie ของใครสักคนด้วยเช่นกัน หรือตัวละคร Gavin (Lucas Hedges) ซึ่งเป็นเพื่อนบ้านหนุ่มใสซื่อ ก็เป็น safe zone ของเธอ ทั้งสองอยู่ด้วย และรับฟังโดยไม่ force ไม่ judge — แค่การมีอยู่ของพวกเขาก็ทำให้เห็นว่าโลกที่ไม่สวยงามใบนี้ก็ไม่ได้โหดร้ายกับเราเสมอไป
ในขณะที่ตัวละคร Natasha (Kelly McCormack) เพื่อนร่วมชั้นขี้อิจฉาของนางเอก ถึงแม้ในหนังจะดูเป็นสีสันที่เรียกเสียงหัวเราะให้คนดู แต่ถ้าใครเจอคนอย่างนี้อยู่ในชีวิตจริง คุณคงเข้าใจว่า คนแบบนี้มันน่ารำคาญและแผ่พลังงานลบได้มากขนาดไหน ซึ่งหนังก็ทำให้เราเข้าใจในที่สุดว่าทำไมเธอจึงเป็นคนอย่างนั้น และรีแอคชั่นของเราก็มีส่วนในการกำหนดความสัมพันธ์ต่อไปได้… ไม่ว่าเขาจะเปลี่ยนนิสัยหรือไม่… ทุก ๆ รีแอคชั่นของเรามันย่อมมีผลต่อโมเมนตัมนี้ไม่มากก็น้อย
ถ้าเรื่องร้าย ๆ หรือคนเลว ๆ ยังมีพลังอำนาจสร้างผลกระทบกับเราได้
เรื่องดี ๆ และคนดี ๆ ก็ทำเช่นนั้นได้เช่นกัน
